Can Dündar'dan Anne ve Babalara

zehra35 · 29-05-2008, 09:24

Kalabalık konferans salonunda

mesleğinin doruğunda bir avukat

o gün mezun olacak hukuk öğrencilerine hitap etmek üzere
kürsüye
geliyor.
Herkes meslekten söz edeceğini zannederken o

hayatı
anlatıyor: "-
Hepiniz kişisel yaşamınızı bir kenara koyup çok çalışabileceğinizi
kanıtladınız" diyor bilge hukukçu " ... ama unutmayın ki

ölüm
döşeğindeki birinin
'Keşke işime biraz daha zaman ayırabilseydim' dediği
duyulmamıştır. Çocuk sahibi olacak kadar şanslıysanız

onların göz
açıp kapayana kadar büyüyeceklerini ana babalarınız size
söyleyecektir.
Çocuklarımıza hikaye okuma

yakalamaca oynama ve birlikte dans etme
fırsatını Tanrı ancak belli bir ölçüde bahşeder bize. Bunlardan birini
bile kaçırmamaya özen gösterin."
Bu öyküyü Rob Parsons'un "60 Dakikalığına Baba" adlı kitabında
okudum.Birkaç yıl önce parlak bir iş teklifi almıştım. Mesleki
kariyerimin
doruk noktası olabilirdi

lâkin her gün saat 20.00'de işten
çıkabilecektim.
Teklifi duyduğum anda o saatin

kızımın banyo saati olduğu
geçti
aklımdan.
Hayatta başka hiç bir şeyin beni o banyo seansı kadar mutlu
edemeyeceğini düşündüm ama bunu

teklifi yapanlara
söyleyemedim.
Bir bahaneyle reddettim. Yine de

geçen birkaç yıl içinde
saat saat başkalarına dağıttığım zaman hazinesinden

kızıma pek az
pay düştü.
Yapılacak işlerim

yazılacak yazılarım

bakılacak telefonlarım
vardı.
Onunla bir cam bardağın pamuktan toprağına limon çekirdeği
ekip

büyümesini izleyemedim. Yeni yeni

yarım yarım söylediği
şarkılara eşlik edip

bu düeti bir kasete kaydetmeyi çok isterdim;
olmadı... Bir cümle ben söyleyip

bir cümle ona söyleterek hiç
yoktan
bir masal yaratmayı ve düş güçlerimizi yarıştırmayı
tasarlamıştım;
hazırdan yemek daha kolay geldi.
Hayat öyle ters bir denge kurmuş ki

onların en çok ilgi
istedikleri
dönem

onlarla en az ilgilenebileceğimiz dönem aynı zamanda. Bizim
vaktimiz bollaştığında ise

onların bize ayıracak vakti kalmıyor.
Ben aslında onun için çalışıyorum

sıkça sarıldığımız bir
bahanedir
ama ona hiç bir zaman "Daha çok parası olan bir baba mı
istersin

daha çok seninle olan bir baba mı?" diye sormamışızdır.

Sabahları yanağımda ıslak bir buse ve başucumda bir
"Günaydın babacığım" sesi ile uyanmanın. "Hadi sarılıp yatalım babacığım"
çağrısıyla başlayan gecelerde

o sihirli "Seni Seviyorum"u kulağıma
fısıldadiktan sonra yanaklarımı avuç içlerinin parantezine alıp uykuya
çekilince göz kapaklarına yerleşen huzuru izlemenin tadına vardım.
Mavinin neden mavi olduğunu

kışın havaların neden soğuduğunu

kuşların nasıl uçtuğunu en baştan öğrenmenin...
Rakiplerim sayılan Casper'dan

Power Rangers'tan

Ricky
Martin'den
daha ilginç olmaya çalışmanın... Ve konuşmaya
başladığından beridir beni takip ederek

hatalarımı da sevaplarımı
da aynen tekrarlayan bu sevimli papağana

duvara kazılı boy
tablosundaki çizgiler
yükseldikçe yükselen bir tutkuyla bağlanmanın tadını
çıkardım. Annesiyle birlikte bezini değiştirmiş

mamasını yedirmiş

pişiklerini kremlemiş olmanın; bacakları ilk adımını attığında
elini
tutmanın

dilinden ilk sözcük döküldüğünde birlikte coşmanın
heyecanını tattım.
Sonunda beklenen gün geldi. Belki onun karaladığı bir resim

ilk hediyem olacak. Kitaptaki örnekle

bisikletinin selesine
arkadan
yapışacağım günler başlıyor şimdi... O

selenin emin ellerde
oldugunu
bilmenin güveniyle öğrenecek pedala basmayı. Bir süre sonra
farkettirmeden çekeceğim ellerimi... Bisiklet

artık
yetişemeyeceğim kadar hızlanacak ve o

uçup giderken

ben biçare; ardından bakakalacağım.

70 yaşındaki babam geçen gün: "Torunumu ilkokula götürene kadar
sıkacağım dişimi." dedi. İnsanın boğazını düğümleyecek
kadar hazin
ama gerçek... Torunla dede arasında bir tahteravalli gibi uzanıyor yaşam.
Birini aşağı çekerken

diğerini yükseltiyor. Birinden eksilen
öbürüne
ekleniyor adeta.
Bütün hüznüne rağmen yine de bir zafer coşkusu var bu devir
teslim
töreninde.
O yüzden

bugün babanızı yanınıza

kızınızı kucağınıza alıp
Freiligraht'ın "Devrim" şiirindeki dizesini gururla
haykırabilirsiniz:
"Vardım... Varım... Var...
Can DÜNDAR

Seçenekler
Yazdırılabilir şekli göster Sayfayı E-Mail olarak gönder
Stil
Normal Hybrid-Şeklinde gösterime geç Ağaç şeklinde gösterime geç

29-05-2008, 09:24	#1 (permalink)
zehra35	Can Dündar'dan Anne ve Babalara Kalabalık konferans salonunda mesleğinin doruğunda bir avukat o gün mezun olacak hukuk öğrencilerine hitap etmek üzere kürsüye geliyor. Herkes meslekten söz edeceğini zannederken o hayatı anlatıyor: "- Hepiniz kişisel yaşamınızı bir kenara koyup çok çalışabileceğinizi kanıtladınız" diyor bilge hukukçu " ... ama unutmayın ki ölüm döşeğindeki birinin 'Keşke işime biraz daha zaman ayırabilseydim' dediği duyulmamıştır. Çocuk sahibi olacak kadar şanslıysanız onların göz açıp kapayana kadar büyüyeceklerini ana babalarınız size söyleyecektir. Çocuklarımıza hikaye okuma yakalamaca oynama ve birlikte dans etme fırsatını Tanrı ancak belli bir ölçüde bahşeder bize. Bunlardan birini bile kaçırmamaya özen gösterin." Bu öyküyü Rob Parsons'un "60 Dakikalığına Baba" adlı kitabında okudum.Birkaç yıl önce parlak bir iş teklifi almıştım. Mesleki kariyerimin doruk noktası olabilirdi lâkin her gün saat 20.00'de işten çıkabilecektim. Teklifi duyduğum anda o saatin kızımın banyo saati olduğu geçti aklımdan. Hayatta başka hiç bir şeyin beni o banyo seansı kadar mutlu edemeyeceğini düşündüm ama bunu teklifi yapanlara söyleyemedim. Bir bahaneyle reddettim. Yine de geçen birkaç yıl içinde saat saat başkalarına dağıttığım zaman hazinesinden kızıma pek az pay düştü. Yapılacak işlerim yazılacak yazılarım bakılacak telefonlarım vardı. Onunla bir cam bardağın pamuktan toprağına limon çekirdeği ekip büyümesini izleyemedim. Yeni yeni yarım yarım söylediği şarkılara eşlik edip bu düeti bir kasete kaydetmeyi çok isterdim; olmadı... Bir cümle ben söyleyip bir cümle ona söyleterek hiç yoktan bir masal yaratmayı ve düş güçlerimizi yarıştırmayı tasarlamıştım; hazırdan yemek daha kolay geldi. Hayat öyle ters bir denge kurmuş ki onların en çok ilgi istedikleri dönem onlarla en az ilgilenebileceğimiz dönem aynı zamanda. Bizim vaktimiz bollaştığında ise onların bize ayıracak vakti kalmıyor. Ben aslında onun için çalışıyorum sıkça sarıldığımız bir bahanedir ama ona hiç bir zaman "Daha çok parası olan bir baba mı istersin daha çok seninle olan bir baba mı?" diye sormamışızdır. Sabahları yanağımda ıslak bir buse ve başucumda bir "Günaydın babacığım" sesi ile uyanmanın. "Hadi sarılıp yatalım babacığım" çağrısıyla başlayan gecelerde o sihirli "Seni Seviyorum"u kulağıma fısıldadiktan sonra yanaklarımı avuç içlerinin parantezine alıp uykuya çekilince göz kapaklarına yerleşen huzuru izlemenin tadına vardım. Mavinin neden mavi olduğunu kışın havaların neden soğuduğunu kuşların nasıl uçtuğunu en baştan öğrenmenin... Rakiplerim sayılan Casper'dan Power Rangers'tan Ricky Martin'den daha ilginç olmaya çalışmanın... Ve konuşmaya başladığından beridir beni takip ederek hatalarımı da sevaplarımı da aynen tekrarlayan bu sevimli papağana duvara kazılı boy tablosundaki çizgiler yükseldikçe yükselen bir tutkuyla bağlanmanın tadını çıkardım. Annesiyle birlikte bezini değiştirmiş mamasını yedirmiş pişiklerini kremlemiş olmanın; bacakları ilk adımını attığında elini tutmanın dilinden ilk sözcük döküldüğünde birlikte coşmanın heyecanını tattım. Sonunda beklenen gün geldi. Belki onun karaladığı bir resim ilk hediyem olacak. Kitaptaki örnekle bisikletinin selesine arkadan yapışacağım günler başlıyor şimdi... O selenin emin ellerde oldugunu bilmenin güveniyle öğrenecek pedala basmayı. Bir süre sonra farkettirmeden çekeceğim ellerimi... Bisiklet artık yetişemeyeceğim kadar hızlanacak ve o uçup giderken ben biçare; ardından bakakalacağım. 70 yaşındaki babam geçen gün: "Torunumu ilkokula götürene kadar sıkacağım dişimi." dedi. İnsanın boğazını düğümleyecek kadar hazin ama gerçek... Torunla dede arasında bir tahteravalli gibi uzanıyor yaşam. Birini aşağı çekerken diğerini yükseltiyor. Birinden eksilen öbürüne ekleniyor adeta. Bütün hüznüne rağmen yine de bir zafer coşkusu var bu devir teslim töreninde. O yüzden bugün babanızı yanınıza kızınızı kucağınıza alıp Freiligraht'ın "Devrim" şiirindeki dizesini gururla haykırabilirsiniz: "Vardım... Varım... Var... Can DÜNDAR

< - Bakimliyiz.Com Bilgilendirme - >

Değişiklikleri göz ardı et

Hızlı Cevap

Can Dündar'dan Anne ve Babalara